Caner Korkmazlı Karalama Defterim

Avuçlarımın arasından kayıp giderken ömrüm arka planda çalan şarkı bu olurdu galiba..

Öyle körkütük sadık bir köledir ki sevda

+ Sen Aydân’a gerçekten ahlaksız dedin mi ? – Dedim evet, ahlaksız çünkü, e ahlaksız, yaptıkları ahlaka sığıyor mu ?

Bir kırık ayna tuttu güldü hâlime zaman Bak dedi işte bu senden geriye kalan Bir gölge gördüm solgun yılların yorgun izi Ah dedim hayatın elinde bi’ çare insan. Günay Çoban

  Küllerinden doğar ateşinle yükselir göğe hüznün, Kanatları açılır sonsuzluğa daha sağlamdır acı, Sarar seni bir şarkının keskin kollarında yalnızlığın, Ateş eder kalbinin tam ortasına… Yine coşar kurumuş ırmakları terkettiğin o şehrin, Yine açar soldurduğun yorgun dallarında çiçeklerin, Alır seni temizler parlatır kalbindeki isimlerin, Uçurumdan iter bizi hain zaman… Unutulmuyor …

Her gün doğan birine neyin tebriğiyse benimkide.. İyi ki doğdun, hep mutlu musmutlu ol..

  Vazgeç ahmak bu ne hâldir diyorlar, Lâkırdılar sular seller, ne varmış cânım şu halimde? insan olan hâlden anlar, bana şaşkın bakıyorlar, onları da anlıyorum.

Onun bir derdi vardı. Anlatsa susmayı unuturdu, ama anlatmadı. Ben o gün içinde okyanuslar biriktiren birinin kıyısının olmadığını gördüm..

Yaktı yanardağ gibi can yurdunu son bakış Ve gönlüm koşmaz oldu maceralar ardında. Önünde dün beyazlar giyinirken karakış Bugün sensiz kalan yaz kara bağlar ardında. Siyah kanatlarını batıya açtı kuşlar, Benden sana haberdir bu çığlıklı uçuşlar. Dereler ardın sıra akmağa koyulmuşlar, Arıyor batan güneş seni dağlar ardında. Gezdirir rüzgâr gibi …

Ben suratımı darağacında astım O günden beridir gülemiyorum Ben kibrit çöpüyüm bir kere yandım, kül oldum O günden beridir yanamıyorum.